Küçükken işim gücüm olmadığından okul çağımdan çok önce okumayı yazma, 2 basamaklılara kadar çarpma ve biraz ingilizce öğrenmiştim. Okul çağım geldiğinde ilkokula direk 3. sınıftan başlamamı önerdiler, ailem kabul etmedi. Anam 'ezerler oğul seni; acımazlar, yıpratırlar, örselerler. kıyarlar oğul sana, o zaman ben niderim?' dedi gözü yaşlı. Haklıydı da. Zira onları bilsem de daha işedikten sonra donumu toplamayı ve ayakkabımı bağlamayı bilmiyordum. 118 cmlik boyumla da aslında insan değil
hobbit olduğumun sinyallerini veriyordum. Ama 118 santim 18 kiloluk bir kocakafa olsa olsa
casper olurdu. (1 yaşında 15 kilo olup 7 yaşında anca 18 kilo olabilmem de apayrı bir entry konusu)
Neyse efendim, doğruyu söylemek gerekirse ilk iki sınıfta gerçekten çok sıkıldım. Millet hecelemeyi öğrenirken, daha 2. elindeki parmakları toplama işlemine dahil etmekte zorluk çekerken öğretmen bana 100-150 sayfalık kitaplar veriyordu ve düz çizgi falan çalıştırıyordu. Zira solak oluşum, solaklığın getirdiği bozuk kalem tutuşum ve çok yazı yazmadığım için el koordinasyonumun yeterince gelişmemiş olması kargacık burgacık bir yazımın olmasına sebep oluyordu. Bu yüzden öğretmen bana paso eğik ve düz çizgiler çizdiriyordu ve 1. sınıfta kendime kattığım tek şey de daha düzgün yazı yazabilmek oldu. O yılları nasıl boş geçirdiğimi şöyle anlatayım: Herkesin en güzel birinci sınıf anılarından biri olan okuma bayramının bizim sınıfta yapılıp yapılmadığını bile hatırlamıyorum ve sonradan anladım ki bu iyi bir şey değil. Yine de iyi kötü atlattım o yılları ve bu zamana kadar geldim.
Universiteye kadar başka bir sorun yaşamadım ama şu anda ilkokulda sınıf atlamadığıma pişmanım. Zira bitmiyor mına kodumun okulu. 22 yaşına geldik, daha iyimser bir tahminle 2 yılım var mezuniyete. 2 seneyi o zamanlardan kurtarsaymışım şimdi burada bozdurup bozdurup harcayabilirmişim, çok da iyi güzel olurmuş. Neyse artık, kısfmet.
Onumuzdeki pazartesi hayatimda ilk defa ve arkadasimin yogun israrlari sonucu Antalya'ya gidiyorum. Butun yaz Istanbul'da bulundugum icin su 4-5 gunluk tatil gercekten cok guzel gelecek. Aslinda burada yapacagim seylerden tek artisi denize girmek olacak ama yine de heyecanliyim. Zaten butun istedigim biraz kafami toplamak. Seni sevmiyorum Istanbul, baban kimdi bilemiyorum serefsiz ama onu da sevmezdim heralde.
Kucucuk odamdaki 2 kapi ve 1 pencere acik ama en ufak bir esinti bile yok. Bu karikatur bu gece gercek olabilir, o yuzden paylasmak istedim.
İki yıldır yaz aylarını çoğunlukla İstanbul'da geçiriyorum. Sebebi ise yaz okulu malumunuz. Geçen yazdan aklımda kalanlar çoğunlukla güzel şeylerdi, sıcak hariç. Resmen diri diri yandığımız, eridiğimiz bir yaz geçirdik. Daha sabah okula giderken, aklımda sadece öğlen 2'nin 3'ün sıcağında nasıl geri döneceğim vardı. Bu yaz havalar öyle değil. 2 gün sıcaksa 2 gün mutlaka yağmurlu ya da kapalı oluyor. Geçen yılın tersine İstanbul'da bu yazın da tek güzel anısının bu havalar olması muhtemel. Tabi bir de her şeye rağmen Sonisphere vardı, neyse. Dediğim o ki, bu yaz İstanbul'da kalmak, tatil yapamamanın verdiği hüzün dışında gayet çekiliebilir. Hatta haberlerde Bodrum'da, Alanya'da plajda gökgürültüleri arasında sırılsıklam kaçışanları gördükten sonra eğlenceli bile denebilir. Tek tatili eylül ayının yarısı olanların avuntusu da bu işte, ne yapalım.
